* Ter intro:
In december 2001 richtten theatervormgevers en all-roundkunstenaars Grace de la Luna, Gerard Riksen en Alexander van der Woel het iLLUSEUM op in de Witte de Withstraat 120 Amsterdam.
Een uitzinnig vormgegeven expositieruimte, filmclub, uitgeverij , kattenpaleis, ontmoetingsplek annex chamber of wonder. Het drietal realiseert er tentoonstellingen en programmeert performances, concerten, filmvoorstellingen en festivals.
In steeds wisselende thematentoonstellingen wordt hun eigen werk en dat van anderen op ongebruikelijke wijze getoond.
Wie er binnenstapt heeft de indruk een andere tijd of zelfs een ander universum te betreden.
Deze sprookjesachtige intieme plek met een donker randje herinnert aan een negentiende eeuws wonderkabinet waarin de toeschouwer deel uitmaakt van een zintuigelijk avontuur waarin zij/hijzelf de hoofdpersoon is.
* Bovenstaande tekst geciteerd en foto geplukt vanaf hun blogspot.
Dit iLLUSEUM woont twee straten achter mij. Wat zou ik graag een kijkje willen nemen ware het niet dat daar vijf katten rondlopen. Aangezien ik van één kat reeds een gierende benauwdheid op m'n hals haal, waag ik het niet daar -met grote spijt- naar binnen te treden.
Afgelopen zondag kwam de kans van m'n leven: in de voormalige kerk Onze Lieve Vrouw van Altijddurende Bijstand, ook wel Chassékerk genoemd, een steenworp afstand van mijn huis, momenteel behouden als monument en geconfisqueerd door het stadsdeel, vinden kunstzinnige fenomenen plaats.
Op orders van het bisdom dreigde de kerk gesloopt te worden indien de herbestemming een moskee zou worden. Zoals mijn vader zaliger reeds sprak: twee geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen.
Ik zou het eeuwig betreurd hebben wanneer deze kerk zomaar zou verdwijnen want in de reeds bijna vijfendertig jaar dat ik hier woon, hebben de klokken van de kerk mij als muziek in de oren geklonken. Op zondag wanneer het tijd was voor de -pontificale- hoogmis was het gebeier te horen waarna de gelovigen zich naar het heiligdom spoedden. Door de jaren heen waren deze geluiden vertrouwd geworden. Een pendule had je niet meer nodig want op het hele uur kon je de uren meetellen. Helaas is ook deze kerkklok sinds enige maanden verleden tijd. Als kind heb ik hier nog eens op de communiebank geknield om de heilige hostie te ontvangen.
Afgelopen zondag presenteerde iLLUSEUM de terugkeer van de wonderkermis. Het spektakel vond plaats in en rondom de kerk.
Helaas heb ik niet het hele programma mogen meemaken omdat ik elders afspraken had maar wat ik heb gezien, maakte me ongelooflijk blij. Ik kreeg zowaar weer nostalgische gevoelens.
Rechts, in het kamertje naast het altaar waar vroeger de priesters hun kazuifel verwisselden van kleur al naargelang de tijd van het jaar en misdienaars hun toog of albe aantrokken, zaten nu genoeglijk op perzische tapijten mensen thee met elkaar te drinken. Vroegere taferelen uit de tijd van de Kosmos (meditatiecentrum) doemden op.
Zo zag ik een optreden van de Japanse danser Kenzo Kusada. In een opbouw van statisch -deed me aan Tai Chi denken- naar dynamische beweging die transformeert in dans, werd hij begeleid door verschillende muzikanten.
In de wandel sprak ik verhalenverteller Willem de Ridder wiens verhaal ik, jammer genoeg, heb moeten missen omdat ik pas laat in de middag ten tonele verscheen.
Dan was er Károly Almos die nostalgische portretten maakt. Ik kreeg het aloude gevoel: kijk eens naar het vogeltje.
Bij het eerste duister was er een optreden van de vuurspuwende pyromancer David Boelee. Een spectaculaire show. Bovendien droeg hij ook nog in staccato gedichten voor over hedendaagse problematieken die ergens tussen spoken word en slam in liggen met de boodschap: maak je niet druk.
De afbeeldingen onderaan dit item zijn van Arthur de Smidt http://www.thehospages.com/
Tot mijn grote vreugde vertelde Grace me dat de aankomende tijd de kerk gehuurd is door het iLLUSEUM. Dat betekent een of meerdere voorstellingen per maand.
Ik zal zeer zeker aanwezig zijn en ben razend benieuwd!
